Wystawa we wrocławskim Muzeum Narodowym prezentuje dzieła jednego z najważniejszych artystów polskiej sztuki współczesnej – Alfreda Lenicy. Ekspozycja obejmuje ponad 200 prac, z których większość nie była nigdy dotąd prezentowana. Zobaczymy prace olejne i wykonane na papierze, kolaże, obrazy abstrakcyjne, metaforyczne oraz dzieła inspirowane malarstwem informel.
Prace zostały zaprezentowane chronologicznie od lat 40. do 70. Jako pierwsze zobaczymy akwarele, monotypie, gwasze i rysunki, które powstały we wczesnych latach twórczości artysty. Ważną częścią wystawy są prace powstałe w okresie od 2. poł. lat 50. do 1. poł lat 70.“Plamy na niebie i ziemi” (1956-1958), “Ślady religii” (1956), “Jutrzenka” (1957), “Formy wibrujące” (1958), to jedne z ważniejszych prac, które sprawiły, że artysta stał się jednym z pierwszych przedstawicieli taszyzmu w Polsce.
W pierwszej połowie lat 50., w okresie socrealizmu, artysta zaangażował się w idee nowej doktryny artystycznej. Na ekspozycji pokazane zostały po raz pierwszy kompozycje abstrakcyjne, które powstały w okresie socrealizmu. Prace, które artysta tworzył we wczesnych latach 50. „do szuflady”, ukazują nam zupełnie inne oblicze artysty, który nie podąża za duchem realnego socjalizmu. Zobaczymy na jego obrazach z tamtego okresu przede wszystkim abstrakcyjne kompozycje. Powstały wówczas m.in.: “Szersze Apetyty”(1952), “Źródła” (1952-1957), “Smugi i Plamy” (1953-1957), “Widma” (1953-1957).
Alfred Lenica (1899 – 1977) tworzył dekoracyjną formułę malarską, nasyconą treściami. Burzliwe wojenne i polityczne losy ojczyzny wpłynęły na rozwój jego twórczości malarskiej. Urodził się w Pabianicach pod Poznaniem. Był miłośnikiem muzyki, która była jego drugą pasją przez całe życie. W 1923 roku ukończył Państwowe Konserwatorium Muzyczne w Poznaniu. Historie Sztuki i wiedzę z zakresu technik malarskich zdobył samodzielnie. Równolegle uczęszczał na studia w prywatnym Instytucie Sztuk Pięknych prowadzonym przez Adama Hanytkiewicza. Artysta nigdy nie odbył studiów w Akademii Sztuk Pięknych. Lenica długo poszukiwał swojej własnej nowoczesnej formy malarskiej.
W 1947 roku wraz z Ildefonsem Houwaltem i Feliksem Nowowiejskim założył w Poznaniu awangardową grupę: „4F+R”- „forma, farba, faktura, fantastyka, plus realizm”.
Przełom w twórczości Alfreda Lenicy nastąpił w latach 1947-1949, kiedy to artysta doszedł do taszyzmu w ramach prowadzonych eksperymentów w swojej pracowni. Mimo wielu lat poszukiwań, dla artysty najważniejsze było zawsze przesłanie, które było wartością najważniejszą. Dążeniem jego było uchwycić w malarstwie wyrazu dla ulotnych stanów emocjonalnych.
Alfred Lenica
Muzeum Narodowe we Wrocławiu
Wystawa czynna będzie do 19 października 2014 roku
www.mnwr.art.pl
Hanna Iwanowska
Mecenasem portalu artissimo.pl jest Galeria Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej www.napiorkowska.pl
