Jan Fabre, multimedialny artysta, performer, reżyser, scenograf, malarz, rzeźbiarz jest jednym z najbardziej znanych współczesnych belgijskich twórców. Jego prace pokazywano między innymi na Biennale w Wenecji i Documenta w Kassel. Brał udział w licznych festiwalach teatralnych i tanecznych na całym świecie. Czytaj dalej Jan Fabre w Brukseli
Tag: rzeźba
Adam Myjak w Akademii
Tadeusz Konwicki napisał kiedyś, że w rzeźbach Myjaka dostrzega (…) magiczną charyzmę, jakąś niezwykłą siłę, której dorobiliśmy się w mozolnym rozwoju naszego gatunku.
Wydobywane z głębin morza greckie brązy. Odkrywane spod warstw ziemi etruskie terakoty. Marmurowe popiersia. To najbardziej trwałe ślady cywilizacji. Ślady wspomnianego przez Konwickiego „mozolnego rozwoju ludzkiego gatunku”. Czytaj dalej Adam Myjak w Akademii
Podróż do Lucchi – Giuseppe del Debbio
W naszej galerii w Brukseli stoi niewielka rzeźba. Brąz, akt stojącej dziewczyny. 15 kg heroicznie przewiezione przeze mnie samolotem. Sygnowana przez Giuseppe del Debbio, jednego z moich ulubionych rzeźbiarzy współczesnych. Artystę poznałam kilka lat temu, przy okazji współorganizowanej wystawy Florencka Plejada.
Spotkanie z rodziną Giuseppe del Debbio miałam niespodziewane. Zadzwoniłam o poranku, z informacją, że jestem w Toskanii. Po południu już siedzieliśmy razem przy stole, z cudowną rodziną, w nieziemskim otoczeniu gajów oliwnych, na zboczach gól luccheńskich. W zagłębiu piękna.
Dom i pracownia Bebbe del Debbio jest jak ze snów. Trzeba wspinać się pod górę, aż do kamiennego domu z legendarnym biforium. Budynki wyrastają prosto z ziemi, pośród szpalerów cyprysów. Z okien, tuż obok widać XI wieczny kościół. Jego proboszcz podobno gorszył się na widok rzeźby w brązie, przeciągającej się dziewczyny w akcie, stojącej w ogrodzie rzeźbiarza. Wyrósł z tego podobno dialog jak u Don Camilla. Ksiądz był potem widziany przy skreślaniu numerków w loterii, w zapale hazardzisty. Kto bardziej grzeszny? Czytaj dalej Podróż do Lucchi – Giuseppe del Debbio
Sztuka alabastrem naznaczona – wystawa ,,Materia światła i ciała”
Wystawę poświęconą niderlandzkiej rzeźbie XVI i XVII wieku można oglądać w Muzeum Narodowym w Gdańsku. Przygotowana została we współpracy z Les Musées royaux d’Art et d’Histoire w Brukseli, Rijksmusuem w Amsterdamie, Skulpturensammlung w Berlinie oraz wieloma polskimi instytucjami. Jej celem jest zaprezentowanie różnych aspektów funkcjonowania alabastru, który stosowany był w sztuce tego okresu. Wśród eksponatów znajdują się rzeźby nie prezentowane dotąd w Polsce. Czytaj dalej Sztuka alabastrem naznaczona – wystawa ,,Materia światła i ciała”
Alina Szapocznikow – Sculpture Undone
Wystawa „Alina Szapocznikow. Sculpture Undone 1955-1972” w Centrum Sztuki Współczesnej WIELS w Brukseli jest pierwszą obszerną prezentacją twórczości tej wybitnej rzeźbiarki poza Polską. Projekt zrealizowany został w ramach I, Culture – Programu Kulturalnego Prezydencji Polskiej w Radzie Unii Europejskiej. Prezentacja skupia się na pracach artystki z najbardziej eksperymentalnego, późnego okresu jej twórczości, któremu kres położyła przedwczesna śmierć w 1973 roku. Czytaj dalej Alina Szapocznikow – Sculpture Undone
Kierunek: Lizbona
Lizbona jest miastem przeciwieństw, gdzie barwna kultura i muzyka fado przeplata się ze współczesną sztuką i postmodernistyczna architekturą. Piękno i urok tego miasta na ulicach mauretańskiej Alfamy, momentami przemienia się w ruinę, która tylko czasami jest malownicza za sprawą tradycyjnych, błękitnych płytek- azulejos, którymi udekorowane są stare kamienice. Tradycja i folklor grają tu z konceptualną sztuką współczesną, która jest stałym elementem przestrzeni publicznej. Pojawia się na najbardziej klasycznych elementach krajobrazu. Można ją spotkać na kamienicach Picoas, na których swoje murale stworzył Blu, czy na stacjach metra zaprojektowanych przez różnych współczesnych artystów.
Rozpoczynając kulturalny spacer po stolicy Portugalii, proponujemy udać się w dwa miejsca. Pierwszy adres to budynek Muzeum Sztuki im. Calouste Gulbenkian, zaś drugi – Centrum Sztuki Współczesnej. Obydwa Muzea działają przy Fundacji C. Gulbenkian, i są ze sobą połączone nie tylko nazwiskiem, ale także ostatnią wolą tego kolekcjonera sztuki. Główny gmach Muzeum przedstawia ogromną kolekcję dzieł sztuki jego patrona. Znajdziemy tu sztukę orientalną, klasyczne dzieła starożytne, oraz sztukę europejską, sięgającą XX w. Kolekcja zawiera obrazy, rzeźby, znaleziska archeologiczne, książki i manuskrypty. Jest to zatem zbiór historii kultury z całego świata – począwszy od wieków najdawniejszych, aż do czasów współczesnych. Czytaj dalej Kierunek: Lizbona
Janko Muzykant? Giotto? czyli: Rzecz o Bolesławie Biegasie
Bolesław Biegas urodził się w Koziczynie – małej wiosce na Mazowszu, 29 marca 1877 roku. Sierota. Jako dziecko pasł owce i modelował figurki. Jego “dziełkami” najpierw zainteresował się wiejski proboszcz, potem kręgi środowiska warszawskiego. Prasa okrzyknęła go “nowym Giottem”, nawiązując do legendy o znanym twórcy fresków, którego, zupełnie przypadkowo, odkrył Cimabue. Mistrz zobaczył rysunki owiec wykonane przez Giotta, wówczas – młodego pastuszka, i przyjął go do swojego warsztatu.
Środki na rozpoczęcie studiów w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych zebrano w ramach publicznej subskrypcji. Edukacja nie trwała długo – już w 1901 roku Biegas został wykluczony ze szkoły za sprawą kontrowersyjnej rzeźby Księga Życia. Ta sama praca zainteresowała przedstawicieli Secesji wiedeńskiej, którzy zaprosili go do uczestnictwa w jej X-tej wystawie. W tym samym roku Biegas został członkiem prestiżowego towarzystwa, na czele którego stał Gustav Klimt. Biegas wziął udział w VII Międzynarodowej Wystawie w Monachium, a już pod koniec 1901 roku przeniósł się na stałe do Paryża, gdzie zmarł w 1954 roku. Czytaj dalej Janko Muzykant? Giotto? czyli: Rzecz o Bolesławie Biegasie