Wystawa w hiszpańskim Muzeum Thyssen-Bornemisza prezentuje główne tematy związane z nurtem pop-art i analizuje je w kontekście odniesień do przeszłości. Pojawienie się pop-artu w latach 50. i 60., niezależnie od siebie w wielu ośrodkach artystycznych, głównie w Nowym Jorku, Londynie i Paryżu, było jednym z najbardziej przełomowych momentów w historii sztuki. Dzięki inspiracji kulturą masową, pop-art zakwestionował podział na sztukę “wysoką” i “niską” oraz otworzył nową debatę na temat estetyki i antyestetyki.
Pop-art kryje jednak fascynujący paradoks, ponieważ z jednej strony był innowacyjnym ruchem, a z drugiej strony wyraźnie opierał się na przeszłości. Koncepcja dzieła sztuki bliska była dadaizmowi, który odrzucił tradycję rzemiosła w sztuce. Weryfikacja wzorców kultury, tradycyjnie pojętego dzieła sztuki przybrała w sztuce pop-artu ironiczny, beznamiętny i dwuznaczny wymiar. Kierunek nawiązywał jednak do tradycji przy użyciu nowych środków artystycznych wzorowanych na estetyce telewizji, reklamy lub komiksu. Koncentrował się przede wszystkim na przewartościowaniu stylów i gatunków artystycznych oraz na reinterpretacji dzieł dawnych mistrzów, którym artyści pop-artu oddawali hołd, lub których dzieła parodiowali.
Język kultury masowej opierający się na prostych wizualnych kodach, sloganach, logo produktów upowszechnianych w reklamach publikowanych w mediach, w miejskiej przestrzeni stał się głównym motywem sztuki pokazywanej odtąd także w świątyniach sztuki – w galeriach i w muzeach.
Ważnym źródłem inspiracji dla pop-artu była Fabryka Snów, czyli Hollywood. Gwiazdy filmowe wykreowane przez media, zyskały status idoli, podziwianych przez publiczność. Ich wspaniałe, wyidealizowane wizerunki pojawiały się w filmach, gazetach, na plakatach lecz nigdy bezpośrednio w codziennym życiu. To zjawisko fascynowało artystów, którzy w swoich przedstawieniach zastąpili tradycyjne sceny z mitologii, współczesną ikonografią mediów.
Podobnie stało się z innymi tradycyjnymi tematami malarskimi, jak martwa natura, portret czy przedstawienia historyczne, które ukazywały współczesne wydarzenia, przedmioty codziennego użytku oraz znane postaci: polityków, gwiazdy filmu, muzyki w nowej masowej stylistyce.
Gromadząc prace czołowych przedstawicieli tego nurtu między innymi: Richarda Hamiltona, Roy’a Lichtensteina, Roberta Rauschenberga, Andy’ego Warhola, wystawa pokazuje więc wspólne dla twórców założenia – zerwanie z przeszłością, refleksję nad rzeczywistością i tradycją.
Pop Art Myths
Museo Thyssen-Bornemisza
Wystawa trwa do 14 września 14
www.museothyssen.org
Fot. Roy Lichtenstein, Woman in Bath 1963, olej na płótnie, Museo Thyssen-Bornemisza
Alicja Wilczak
Mecenasem portalu artissimo.pl jest Galeria Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej www.napiorkowska.pl
