W muzeum Albertina oglądać można wystawę poświęconą twórczości Joana Miró. Na ekspozycji zgromadzono około stu obrazów, rysunków i obiektów, które pokazują poetycki i magiczny styl katalońskiego artysty.
Miró (1893-1983) stworzył niepowtarzalny język malarski, który charakteryzuje dziecięca spontaniczność i wyobraźnia. Chociaż artysta tworzył pod wpływem surrealizmu i dadaizmu, to jego twórczość jest odrębna i wyjątkowa na tle dokonań innych przedstawicieli tego nurtu. Artysta nigdy oficjalnie nie przystąpił do surrealistów, chociaż przebywał w ich środowisku podczas pobytu w Paryżu. W 1928 roku stworzył słynny cykl „Holenderskie wnętrza” zainspirowany holenderskim malarstwem siedemnastowiecznym.
Jego styl wykrystalizował się na początku lat 30., a znakiem rozpoznawczym malarstwa Miró stały się żywe kolory połączone z uproszczonymi, organicznymi formami, fantastyczne postaci nawiązujące do estetyki dziecięcych rysunków i katalońskiego folkloru.
Jego malarskie formy powstawały poprzez spontaniczne nakładanie na powierzchnię obrazów plam koloru. Artysta dopracowywał je, nadając im ostateczną formę i treść. Te niezwykłe kompozycje podkreślały poetyckie tytuły.
Interesowało go nie tylko malarstwo, lecz także projektował scenografię i kostiumy teatralne, rzeźbił, wykonywał gobeliny. Całe życie eksperymentował z różnymi technikami, zachowując indywidualny styl.
Joan Miró po wybuchu wojny domowej w Hiszpanii w 1936 roku był zmuszony do opuszczenia kraju. W 1937 roku stworzył antywojenny mural „Kosiarz” dla republikańskiego pawilonu Hiszpanii na Światową Wystawę w Paryżu. Powstały wówczas także prace znacznie bardziej stonowane, jak seria papiers collés i cykl gwaszy „Konstelacje”. W latach 1940 – 1948 wrócił do Hiszpanii i zaczął tworzyć rzeźby, ceramikę oraz murale. W 1947 wyjechał po raz pierwszy do Stanów Zjednoczonych, gdzie odbyły się jego monograficzne wystawy, m in. w MoMA w Nowym Jorku w 1951 i 1959 roku. Jednymi z najbardziej znanych realizacji artysty w przestrzeni publicznej są stworzone w latach 1951-1958 dekoracje ceramiczne „Ściana Księżyca” oraz „Ściana Słońca” przed gmachem UNESCO w Paryżu.
W 1954 Miró otrzymał nagrodę na Biennale w Wenecji, a w 1959 roku nagrodę Fundacji Guggenheima. W 1956 roku artysta spełnił jedno ze swoich marzeń i zamieszkał w modernistycznej willi z pracownią, zaprojektowanej przez Josepha Lluisa Serta w Palmie na Majorce. W 1992 roku willę przekształcono na muzeum. W 1972 roku Miró powołał Fundację Miró w Barcelonie, która jest muzeum poświęconym jego twórczości oraz promuje współczesnych artystów.
Joan Miró
Albertina
12 września 2014 – 11 stycznia 2015
www.albertina.at
fot. www.albertina.at
1. Joan Miró, Metamorphosis, 1936, Albertina, Wiedeń
2. Joan Miró, Głowa katalońskiego chłopa, Szkocka Galeria Narodowa Sztuki Nowoczesnej, Edynburg
3. Joan Miró, Obraz, kwiecień 12, 1933, Galeria Narodowa, Praga
Alicja Wilczak
Mecenasem portalu artissimo.pl jest Galeria Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej www.napiorkowska.pl
