“Fascynuje mnie rzeczywiste nowe odkrycie, ale nużą nabożnie celebrowane mutacje i wyczynowość bylejakości. Szkoda chyba ograniczać sztukę, która w dotychczasowych naszych dziejach odegrała przecież niebagatelną rolę, do jakiejś formy para-intelektualnej łechtanki.” Eugeniusz Markowski
Dzisiaj mija rocznica śmierci tego wybitnego polskiego malarza, scenografa, pedagoga i dyplomaty. Twórczość Eugeniusza Markowskiego to malarstwo instynktu, które kojarzy się z gwałtowną, ekspresyjną kolorystyką. Przesycone atmosferą ironii i groteski wyraża filozofię niepokoju i mistykę ludzkiej egzystencji.
Eugeniusz Markowski (1912 -2007) był absolwentem warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Dyplom uzyskał w 1938 roku w pracowni Tadeusza Pruszkowskiego. W trakcie II wojny światowej był uczestnikiem obrony Warszawy. Lata 1940- 1955 to czas kiedy Markowski pracował jako dziennikarz oraz dyplomata we Włoszech i Kanadzie. We Włoszech związał się z ” Libera Associazione Arti Figurative” i brał czynny udział w wystawach tej grupy. Uczestniczył również w wystawach „ Art. Clubu”. W 1955 roku powrócił do Polski. Do 1969 roku był dyrektorem Biura Współpracy Kulturalnej z Zagranicą w Ministerstwie Kultury i Sztuki, następnie podjął pracę dydaktyczną na warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych.Markowski był laureatem Nagrody Krytyki Artystycznej im. Cypriana Kamila Norwida (1984) oraz Nagrody Kolekcjonerów im. Dr.L.Siudy. Uczestnik licznych wystaw indywidualnych i zbiorowych: m.in. na Biennale Sztuki w Sao Paolo (1963), w Meksyku na wystawie „Polskie malarstwo współczesne”, w Royal Collage of Arts Galleries w Londynie, w Sztokholmie, Padwie, Kopenhadze, w Warszawie, Poznaniu, Szczecinie. Prace artysty znajdują się w zbiorach muzealnych i prywatnych w kraju i za granicą.
Katarzyna Kucharska
fot.1. Eugeniusz Markowski, Autoportret, 1992
fot.2. Eugeniusz Markowski, Trzy elektroluksy, 1987
fot.3. Eugeniusz Markowski, 001+ 00-1 nr 92, 1985
Artykuł przygotowany we współpracy z Galerią Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej www.napiorkowska.pl
